هر آن‌چه را که از طریق احساس به آن می‌رسیم را درک شهودی می‌گویند.
وقتی که از شهود و احساس خود استفاده می‌کنیم، نمی‌توانیم با اطمینان صددرصد بگوییم که نتیجه‌گیری ما درست است.
بسیاری از مواقع درک شهودی به ما کمک می‌کند که مطالب ریاضی را بهتر بفهمیم و حدس‌های بهتری برای اثبات قسمت‌های مختلف بزنیم.
چنین حدس‌هایی را به‌عنوان استدلال موقت در نظر می‌گیرند که این‌ها در ما رضایتی را به‌وجود می‌آورند که باعث اشتیاق انگیزه بیشتر برای دستیابی به یک استدلال حتمی می‌باشد.
به‌عنوان نمونه:
در قرن‌های گذشته مردم بر این باور بودند که کره زمین مرکز عالم بوده و کلیه اجرام آسمانی به دور آن می‌چرخند، اما امروزه این نظریه حتی برای خردسالان هم واضح است لیکن با شهود و احساسِ مردم آن زمان مطابقت نداشت.
به‌طور خلاصه می‌توان گفت:
شهود، یک دانش غریزی یا احساس بدونِ استدلال می‌باشد.
