استدلال ریاضی

تعریف

هر آن‌چه را که از طریق احساس به آن می‌رسیم را درک شهودی می‌گویند.

وقتی که از شهود و احساس خود استفاده می‌کنیم، نمی‌توانیم با اطمینان صددرصد بگوییم که نتیجه‌گیری ما درست است.

شهود می‌تواند یک دانش غریزی یا احساس بدون استدلال باشد، مانند:

• با دیدن دود پی به وجود آتش می‌بریم.
• وقتی که رد پایی را بر برف می‌بینیم متوجه می‌شویم که از آن جا کسی گذشته است.
• با چشیدن مزه غذا متوجه میزان نمک در آن می‌شویم.
• با شنیدن صدای اذان از بلندگوی مسجد می‌گوییم که موقع نماز است.
• وقتی می‌بینیم که کسی سریع راه می‌رود، می‌فهمیم که عجله دارد.
• در قدیم با شنیدن صدای کلاغ انتظار خبری بد داشتند.

بسیاری از مواقع درک شهودی به ما کمک می‌کند که مطالب ریاضی را بهتر بفهمیم و حدس‌های بهتری برای اثبات قسمت‌های مختلف بزنیم.

چنین حدس‌هایی را به‌عنوان استدلال موقت در نظر می‌گیرند که این‌ها در ما رضایتی را به‌وجود می‌آورند که باعث اشتیاق انگیزه بیشتر برای دستیابی به یک استدلال حتمی می‌باشد.

به‌عنوان نمونه:

در قرن‌های گذشته مردم بر این باور بودند که کره زمین مرکز عالم بوده و کلیه اجرام آسمانی به دور آن می‌چرخند، اما امروزه این نظریه حتی برای خردسالان هم واضح است لیکن با شهود و احساسِ مردم آن زمان مطابقت نداشت.